لقب های مشهور آن حضرت عبارتند از "مهدی"، "قائم"، "منتظَر"، "حجت"، "خَلَف صالح"، "بقیة الله"، "منصور"، "صاحب الامر"، "ولی عصر"، "صاحب الزمان"، که معروف ترین آنها "مهدی" است. (1)
هریک از این القاب دلایلی دارد. مثلا: "مهدی" می گویند به این علت که به حق هدایت میکند؛ "قائم" می گویند چون قیام به حق می کند؛ "منتظَر" گویند چون مومنان در انتظارِ قدومِ اویند؛ "حجّت" گویند چون حجت و گواه خدا بر خلق است. (2). در نگین انگشتر حضرت نیز اینگونه نوشته شده است: “اَنا حُجَّۀ الله وَ خاصَّتِه” (3)
۱و۳) اعیان الشّیعه ج۲ ص۴۴؛ 2) بحارالانوار ج۵۱ ص ۲۸ الی ۳۱
نشانه ها
این مساله از فطرت انسان است که همیشه برای دانستن آینده کنجکاو باشد و بداند که چه اتفاقاتی رخ خواهد داد. به همین دلیل است که بازار طالع بینان هم رونق دارد. این آینده بینان: یا الهی اند و سخنشان ریشه در وحی دارد (آسمانی)، یا شیطانی و زمینی اند.
در این میان وعده ی آمدن منجی در تمام ادیان و مکاتب اشاره شده است اما آمدن این منجی نیز دارای علائم و نشانه هایی است برای گم نکردنِ مسیر اصلی که در این زمینه احادیث فراوانی وارد شده است که همین یعنی اهمیت این موضوع و آثار مثبت و منفی زیادی که در زندگی فردی و اجتماعی دارد...
اما نکته ی مهم بررسی سندی و تحلیل درست این احادیث و روایات می باشد که باید به آن نگاه ویژه ای داشت.
2.
چرا علائم؟
وقتی فصل پاییز از راه می رسد برگ های درختان طلایی می شود و آرام آرام میریزد. این نشانه ای است برای آغاز فصل پاییز اما خود فصل پاییز نیست بلکه پیام آور آغاز این فصل می باشد و هیچ نقشی در به وقوع پیوستنِ پاییز ندارد.
زردیِ رُخ علامت بیماریست اما علت بیماری، «رنگ رُخ» نیست.
نشانه های ظهور هم پیام آور ظهور هستند و هیچ نقشی در به وقوع پیوستن این امر الهی ندارند و فقط جنبه ی تابلوی راهنما و نشان دهنده مسیر را دارند.
به عبارتی دیگر علائم هیچ نقشی در نزدیک کردنِ ظهور ندارند؛ بلکه فقط علامتِ نزدیک شدنِ ظهورند. برای وقوع امر ظهور باید شرایط را فراهم کنیم نه اینکه بدنبال وقوع نشانه ها باشیم.